Συντάκτης άρθρου:akmakas
Εικόνα: monthly_05_2011/post-2-130643112983.jpg
 
 
 
 
 
Μια βόλτα γεμάτο αναμνήσεις..Ήμουν από τα τελευταία τυχερά παιδιά που πρόλαβαν να γνωρίσουν τα χαμηλά σπίτια με τους όμορφους κήπους. Μέσα από αυτούς τους κήπους ξεχύνονταν κάθε φορά διάφορες όμορφες πρωτόγνωρες μυρωδιές...θυμάμαι σαν όνειρο πια κάπου στις αρχές του 80 όταν αρχίσαμε δειλά δειλά να ξεπορτίζουμε από τα σπίτια μας και να μαζευόμαστε στις αλάνες της γειτονιάς τα παιχνίδια που κάναμε σαν παιδιά που ήμασταν όπως το κρυφτό,το κυνηγητό,και τον ιδρώτα που είχαμε κάθε φορά όταν γυρίζαμε πίσω στο σπίτι ενώ τα πρόσωπα μας ήταν κατακόκκινα σαν κορόμηλο από το τρέξιμο.Ήμουν από τα τελευταία τυχερά παιδιά που πρόλαβαν να γνωρίσουν τα χαμηλά σπίτια με τους όμορφους κήπους μέσα από τους οποίους ξεχύνονταν κάθε φορά διάφορες όμορφες πρωτόγνωρες μυρωδιές ,όπως οι μυρωδιές των ανθισμένων λουλουδιών,και την χαρακτηριστική ευωδία  της ανθισμένης λεμονιάς.
Εικόνα: alana.jpgΓυρνάω αριστερά το κεφάλι και κοιτάω την αγαπημένη μου αλάνα που έπαιζα κάποτε παιδί..
Στο μυαλό μου φιγουράρουν τα παιχνίδια που παίζαμε τα όμορφα καλοκαίρια του 80.
 
Περπατάω τώρα με τα χέρια στις τσέπες και γύρω μου όλα έχουν αλλάξει..Δεν ακούγονται ποια γέλια αλλά ούτε παιδικές φωνές.Γυρνάω και κοιτώ αριστερά...Η αγαπημένη μου αλάνα!Ο χώρος που παίζαμε ποδόσφαιρο,μήλα,κυνηγητό,κρυφτό...Πόσες αναμνήσεις έχω από αυτό το μικρό χώρο!!Θυμάμαι ακόμη τα γέλια και τις φωνές που κάναμε...Τώρα ο χώρος πλέον μοιάζει εγκαταλελειμμένος αφού η δικιά μου η γενιά ήταν και η τελευταία που έπαιξε εκεί.Όλα πλέον μοιάζουν μουντά και νοχελικά..Όλα μοιάζουν θλιμμένα....κανένα γέλιο,καμία φωνή,ούτα καν η φωνή της κυρα Βάσως η οποία πάντα νευρικιά όπως ήταν έβγαινε έξω στο μπαλκόνι της και μας έδιωχνε γιατί την ενοχλούσαμε.Γιώργο!!!!Γιώργο!!! μου έλεγε,φύγετε από εδώ, πάτε ποιο πέρα όλα στην μάνα σου θα τα πω...και τι θα έλεγε δηλαδή?και να σου εμείς να γελάμε...Προσπερνάω με αργό βήμα την αλάνα και κατευθύνομαι προς το τέλος του δρόμου. Μπροστά μου ορθώνεται μια πελώρια επταώροφη πολυκατοικία.Ναι και εκεί κάποτε ήταν ένα σπιτάκι από τα πολλά που είχε η όμορφη μου γειτονιά..Εκεί σταματούσαμε πάντα να χαϊδέψουμε το σκυλάκι της κυρα Νατάσας..Η Κ.Νατάσα είχε ένα πολύ όμορφο άσπρο σκυλάκι που το φωνάζαμε αν θυμάμαι καλά Μπίλι.Τι χαρές τι παιχνίδια κάναμε με δαύτο δεν περιγράφεται με λόγια..Προχωράω αριστερά και φτάνω στην Π.Συνθήκα.Αυτοκίνητα μηχανάκια περνούν πάνω κάτω και....για να δω καλύτερα...κάποιοι μηχανόβιοι με μεγάλες μηχανές Honda CB μοντέλα του 80 τάραξαν το παιδικό μου μυαλό..Ο δρόμος τώρα φαίνεται έρημος με φτηνή ξεθωριασμένη άσφαλτο κάτω..

Εικόνα: monthly_05_2011/post-2-130643114561.jpg

Κάποιοι μηχανόβιοι με μεγάλες μηχανές Honda CB μοντέλα του 80 τάραξαν το παιδικό μου μυαλό..

Κανένα Οpel Kadet κανένα Ford Cortina και μετά πάλι απόλυτη ησυχία..Θα ήθελα να ήταν έτσι τα πράγματα αλλά αυτά περάσαν πια..Διασχίζω τον δρόμο με προσοχή και κοντοστέκομαι σε ένα μεγάλο γωνιακό μαγαζί.με μια ταμπέλα που γράφει επάνω Cafe Παλλάς.και από κάτω μια ταμπέλα ενοικιάζεται..Το βλέμμα μου διαπερνάει και πάλι τη σύγχρονη εικόνα και μεταφέρομαι νοερά και πάλι στο παρελθόν...Το κυνηγητό με τον χρόνο έχει ήδη αρχίσει....

Παλλάς club ηλεκτρονικά...
Τώρα μάλιστα έτσι είναι πολύ καλύτερα...Τώρα βλέπω.μια πελώρια κίτρινη επιγραφή που ξεπροβάλει μπροστά, με μεγάλα κόκκινα γράμματα η οποία γράφει.. Παλλάς Club Ι.Βογιατζόγλου..Από κάτω μια μεγάλη διπλή πόρτα περιμένει τον κόσμο να μπει,ενώ δίπλα,δεξιά και αριστερά την αγκαλιάζουν δυο μεγάλες ψηλές βιτρίνες οι οποίες όπως διακρίνω τώρα...έχουν διάφορα αυτοκόλλητα επάνω αλλά δεν μπορώ να δω τι αυτοκόλλητα είναι, για να κοιτάξω καλύτερα....

Εικόνα: monthly_06_2011/post-2-130705080749.jpg

Καφέ Παλλάς.Κοντοστέκομαι μια στιγμή και κοιτώ το μαγαζί που κάποτε μου άνοιξε τις πόρτες και που μου έμαθε τα Arcade games..

Κλείνω τα μάτια μου δυνατά.......και τα ξανανοίγω..Tώρα είναι πολύ καλύτερα..

Εικόνα: pallas 1980.jpg

Παλλάς Club Ιωάννης Βογιατζόγλου...ηλεκτρονικά.Το βλέμμα μου διαπέρασε τη σύγχρονη εικόνα και αντίκρισε το μαγαζί όπως ήταν τότε...
 

Α χα χα ,μα ναι !!πως είναι δυνατόν να ξεχάσω τα διαφημιστικά αυτοκόλλητα της Fanta πορτοκαλάδας και της γκαζόζας Sprite!!Να κάτι τέτοια έκαναν τότε οι μαγαζάτορες και έβαζαν διάφορα αυτοκόλλητα επάνω στα τζάμια και τα άφηναν εκεί για χρόνια μέχρι να γίνουν άσπρα σαν το χιόνι από τον ήλιο.Α! τώρα που το θυμήθηκα κάτι έχω στην τσέπη μου κάτσε να δω?Τι έχουμε εδώ?μα το αγαπημένο μου ασπροκόκκινο γιο γιο με τα χρώματα της Coca Colla πως τόλμησα να το ξεχάσω..Ένα δυο φιγούρες και πάλι από την αρχή.Πάνω κάτω εμπρός και πίσω ένας κύκλος και στο χέρι...είναι πολύ διασκεδαστικό το άτιμο. Κοιτάω έξω από την βιτρίνα και βλέπω μέσα νέους να είναι φυτεμένοι επάνω στα arcades..Εγώ όμως είμαι πολύ μικρός για να μπω.Αλλά πάλι από την άλλη έχει και παιδιά μέσα λες να με αφήσει ο Κ Γιάννης λέτε να είμαι τόσο τυχερός?Μαζεύω όλο το θάρρος μου και κάνω το πρώτο βήμα μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί αλλά από την πλαϊνή πόρτα της διαφυγής όπως την λέγαμε τότε αν κάποτε έσκαγε μύτη η αστυνομία..

Εικόνα: monthly_05_2011/post-2-13064311794.pngΕικόνα: monthly_05_2011/post-2-130643128806.jpg
(Φώτο αριστερά)To ασπροκόκκινο γιο γιο μου με τα χρώματα της Coca Colla πως ήταν δυνατόν να το ξεχάσω...
(Φώτο δεξιά)Μαζεύω όλο το θάρρος μου και κάνω το πρώτο βήμα μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί αλλά από
την πλαϊνή πόρτα της διαφυγής όπως την λέγαμε τότε αν κάποτε έσκαγε μύτη η αστυνομία..

Εικόνα: monthly_05_2011/post-2-130643131415.jpg

Αρχίζω να σκέφτομαι που θα ξοδέψω το πρώτο και ηρωικό μου δεκάρικο..

Καλώς ήρθα.
Μπαίνοντας μέσα βλέπω ένα πελώριο μπαρ και στον τοίχο κάποια ράφια με ποτά..Τώρα τι ποτά είναι αυτά μην με ρωτάτε δεν τα ξέρω ακόμη, αργότερα τα έμαθα μεγαλώνοντας.Μέσα από το μπαρ στέκονται τρεις γυναίκες οι οποίες εξυπηρετούν τους πελάτες χαλώντας τους πενηντάρικα και κατοστάρικα σε ψιλά..Πω πω gaming που πέφτει εδώ!Εδώ μέσα υπάρχει ζωή υπάρχει ενέργεια..Κοιτώντας τις τρεις γυναίκες πέφτει το μάτι μου στην μεγαλύτερη.Φαντάζομαι πως αυτή είναι η Κ.Μαρία έτσι νομίζω πως την έλεγαν η μαμά με τις δυο της κόρες....Και τι κόρες!Άπαπα τι κορίτσαροι είναι αυτοί?αλλά τζάμπα λιγουρεύομαι γιατί με περνούν μερικά χρονάκια..Θα έλεγα έτσι όπως τις βλέπω πως θα πρέπει να με ρίχνουν έξη εφτά χρόνια τουλάχιστον κατακούτελα Τις πλησιάζω και βάζω το χέρι στην τσέπη μου.Κλείνω σφιχτά τα μάτια και σκέφτομαι ένα λαχταριστό κολλαριστό πενηντάρικο...ωπ να το το βρήκα!!Βγάζω το πολυπόθητο πενηντάρικο και το αφήνω επάνω..Θέλω δεκάρικα λέω την Κ. Μαρία και χωρίς να με προσέξει ιδιαίτερα μηχανικά μου δίνει πέντε δεκάρικα στα γρήγορα.Είχε πέσει εκείνη την ώρα πολύ δουλειά βλέπετε,αλλά και γενικά το μαγαζί καθημερινά έκοβε πολύ χρήμα.Βασικά τι να με προσέξει τόσο κοντός που είμαι,μετά βίας διακρίνομαι μέσα από το μπαρ..Μα καλά και αυτοί οι ευλογημένα μαραγκοί,τόσο ψιλούς τους έφτιαχναν τότε τους πάγκους?Κοιτάω γύρω μου και αρχίζω να σκέφτομαι που θα ξοδέψω το πρώτο και ηρωικό μου δεκάρικο..
 
Δεκάρικο και πάμε...
Λοιπόν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.Δεν έφαγα πόρτα,δεν με έδιωξε κανείς,λεφτά έχω στην τσέπη,οπότε παίζω μέχρι τελικής πτώσεως.Μπροστά μου βλέπω το Rygar ενώ ακριβώς δίπλα το Mooncresta.Παραδίπλα και κολλητά το κλασσικό Fhoenix με το υπέροχο Solar Warrior και το Ghost and goblins να το συνοδεύουν,αλλά και αυτό το ξεχνάμε που να το πλησιάσω είναι καινούριο και έχει πολύ κόσμο.Ακριβώς από πίσω μου κολλητά στον τοίχο διακρίνω μια καμπίνα με το γνωστό Pole position,ξέρετε το θρυλικό ραλάκι με εκείνο το βλαμμένο τιμόνι που γυρνάει χωρίς σταματημό δεξιά και αριστερά.Χμ..Τώρα που το θυμήθηκα πού να είναι άραγε το Bubble Bobble?Μπάμλε μπόμπλε έτσι το λέγαμε,μερικοί το έλεγαν και μπουμπλε μπούμπλε.Άκου μπουμπλε μπουμπλε στην Ζιμπάμπουε είμαστε?Μπα δεν το βλέπω είναι δυνατόν?Μα ναι πως το ξέχασα!Απλά είχε αργήσει τότε να έρθει στο μαγαζί,ίσως γιατί είχε πολύ μεγάλη ζήτηση..
 
Εικόνα: monthly_05_2011/post-2-130643163877.jpg
 
Το ξύλο δεν έλεγε να σταματήσει μέχρι που έχασα φτου στοτέταρτο level, και η Σύλβια τελικά θα μείνει αιχμάλωτη.
 
Που να πάω που να πάω,να το βρήκα!!θα κάτσω σε εκείνο το arcade που είναι ακριβώς απέναντι στο κέντρο του μαγαζιού,δείχνει μοναχικό και μάλλον θα με περιμένει Σίγουρα θα αναρωτιέστε ποιο είναι αυτό έτσι?μα το θρυλικό Bomb Jack που το ξέρω κιόλας από μια παλαιότερη συνάντηση μου με αυτό στο λούνα παρκ.Τι παιχνίδι τι εθισμός..Τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι τους είναι τόσο αφοσιωμένοι.Το χέρι μου έριξε με αποφασιστικότητα το πρώτο δεκάρικο και ο χαρακτηριστικός ήχος της πτώσης του νομίσματος μέσα από το μεταλλικό οδηγό ήχησε στα αυτιά μου.Πόσο καιρό είχα να τον ακούσω μου φαίνεται σαν ψέμα.Δεν πήγα παραπάνω από την τρίτη πίστα έχασα,αλλά έχω ακόμη σαράντα ολόκληρες δραχμές να ξοδέψω.Πριν προλάβω να επιλέξω το επόμενο ηλεκτρονικό να σου και ο Κ.Γιάννης το αφεντικό κατεβαίνει από το μηχανάκι και μπαίνει μέσα μαζί με τρία γαϊδούρια σαν αρκούδες ντόπερμαν.Παναγιά μου από που θα φύγω δεν ξέρω!Παγωμένος με γουρλωμένα μάτια κοιτάω και εκτιμώ την κατάσταση τώρα θα με διώξει τώρα θα με διώξει!!!Για καλή μου τύχη με προσπέρασε και μπήκε μέσα από το μπαρ γραπώνοντας ένα κουβά τίγκα στο δεκάρικο και αδειάζοντας το επάνω σε ένα τραπεζάκι για το καθιερωμένο μέτρημα.Πω πω χρήμα!Με τόσα δεκάρικα θα μπορούσα να παίζω για μήνες.Ωραία τουλάχιστον μπορώ να συνεχίσω το παιχνίδι μου, η μπόρα πέρασε, ευτυχώς δηλαδή γιατί ακόμη ούτε το χέρι μου δεν πρόλαβε να ζεσταθεί.Παράλληλα με τις φωνές των παιδιών στο μαγαζί και τους νοσταλγικούς ηλεκτρονικούς ήχους των παιχνιδιών,ακούγονται όλες οι καλές ξένες ποπ επιτυχίες από τα γνωστά συγκροτήματα,όπως οι Duran Duran, οι Modern talking,η Santra, οι OMD, ωραία πράγματα.Τελικά αραδιάστηκα σε ένα παιχνίδι που δεν είχε πολύ κίνηση και δεν ήταν άλλο από το Kunk Fu Master.Πω πω ξύλο που πέφτει εδώ!!
Εικόνα: 2011-11-28 .jpg
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

 

 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
Κοιτάω μέσα από την σκοτεινή βιτρίνα και μόλις που μπορώ να διακρίνω ένα άδειο μαγαζί.
 
Τέλος καλό όλα καλά...
Η ώρα περνούσε ευχάριστα με ακόμη ένα δεκάρικο να με ξαναβάζει στο παιχνίδι,και το ξύλο δεν έλεγε να σταματήσει μέχρις ότου έχασα στο τέταρτο level,Φτου! η Σίλβια τελικά θα μείνει και πάλι αιχμάλωτη στα χέρια του κακού και βάναυσου τυράννου που την απήγαγε..Πραγματικά πολύ εθιστικό παιχνίδι άξιζε τα λεφτά του, το προχώρησα κιόλας μπράβο μου.Όμως Ωπ!έχω την αίσθηση πως η ώρα σαν να πέρασε λίγο.Έξω άρχισε να σουρουπώνει.Αισθάνομαι αρκετά τυχερός, γιατί με τρία μόνο δεκάρικα έπαιξα αρκετή ώρα ,και μου έμειναν και ακόμη δυο για να παίξω και κάτι άλλο..Νομίζω όμως πως ήρθε η ώρα να την κάνω για το σπίτι γιατί αν κάτσω και άλλο με βλέπω να κοιμάμαι εδώ μέσα.Βγήκα από το μαγαζί από την πίσω πόρτα εννοείται ικανοποιημένος, ακούγοντας την καλοκαιρινή επιτυχία των Opus με το κλασσικό Life is Life και ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε μια γιορτή.Έξω το πρώτο βραδινό καλοκαιρινό αεράκι άρχισε να με χαϊδεύει το πρόσωπο και έχω την υποψία πως αυτό το αεράκι είναι πολύ διαφορετικό σε αίσθηση με το τωρινό.Αυτό έχει ένα χρώμα,μια ανάλαφρη οσμή μια αίσθηση του 80 έχει κάτι ρε παιδί μου δεν μπορώ να το πω με λόγια...Μα πόση ώρα άραγε ήμουν μέσα?Κοιτάζω το ρολόι μου και δείχνει σαν σταματημένο μπα χάλασε φαίνεται.Απομακρύνομαι σκεφτικός από το μαγαζί,ενώ οι ήχοι των παιδιών και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών άρχισαν να αδυνατούν μέχρι που σταμάτησαν τελείως.Εικόνα: monthly_05_2011/post-2-130643165578.jpg
Στον δρόμο για το σπίτι είχα ένα μακρύ χαμόγελο που με έλουζε από πάνω μέχρι κάτω.
 
Γυρνάω να ρίξω μια τελευταία ματιά.Cafe Παλλάς ενοικιάζεται,το κατάστημα άδειο και κλειδωμένο,σκόνη στα τζάμια,και απόλυτη σιωπή.Ευτυχώς που πρόλαβα και έπαιξα αρκετά και μπορώ να πω πως το ευχαριστήθηκα πραγματικά.Δυστυχώς δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναμπώ εκεί μέσα,διότι ούτε ηλεκτρονικά υπάρχουν πλέον εκεί μέσα,ούτε μπαρ,ούτε παιδιά ούτε η Κ.Μαρία,ούτε μουσική.Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εκεί μέσα.Ο Κ.Γιάννης είχα μάθει πριν χρόνια πως σκοτώθηκε με την μηχανή του,κρίμα γιατί ήταν πολύ νέος.Τα ντόπερμαν δόθηκαν και και η Κ Μαρία με τις δυο κόρες της είχαν καταφέρει να κρατήσουν για λίγα χρόνια ακόμη το μαγαζί, μέχρις ότου ήρθε η καταραμένη έλευση των φρούτων,του τζόγου,και η απαγόρευση των Coin op που τους γονάτισε για τα καλά.Αποτέλεσμα φυσικά αυτής της κατάστασης ήταν να παραδώσουν το μαγαζί στο νέο τύπο της διασκέδασης που λεγόταν νόμιμος τζόγος,ο οποίος έκλεισε ολόκληρα σπίτια διαλύοντας οικογένειες.

Η νίκη είναι δικιά μου..

Δεν υπάρχει κάτι άλλο να θυμηθώ από τότε άλλωστε τώρα πια μεγάλωσα και δεν περνάω απαρατήρητος από τον χρόνο δυστυχώς.Βάζω και πάλι το χέρι στην τσέπη μου.Αμάν!...που πήγε το γιο γιο μου?Εξαφανίσθηκε!Φαίνεται η φαντασία μου δεν μπόρεσε να το κρατήσει άλλο δυστυχώς.Ωχ και τα δεκάρικα μου εξαφανίσθηκαν!!Πάνε και τα δεκάρικα,πάει και το γιο γιο μου πάνε όλα.Για να δω τι έχω τώρα?Κλειδιά κάποια ευρώ,ναι καλά κατάλαβα δεν είμαι χαζός το παραμύθι τελείωσε.και είναι καιρός να φεύγω σιγά σιγά.Στον δρόμο για το σπίτι με έλουσε ένα μακρύ και πλατύ χαμόγελο,και η αίσθηση της ικανοποίησης με κυρίευσε από πάνω μέχρι κάτω και ξέρετε γιατί?Η απάντηση είναι πολύ απλή.Γιατί απλά κατάφερα να ξεγελάσω για ακόμη μια φορά τον χρόνο και να του ξεφύγω..Και δώστου αυτός να με κυνηγάει με μανία και δώστου εγώ να του ξεφεύγω και πάλι.Ένας ατελείωτος παιχνιδισμός με έναν σαφώς ανώτερο αντίπαλο ο οποίος έμαθε πάντα να κερδίζει στους αιώνες,και να που εγώ τώρα εγώ ο μικρός και ασήμαντος κατάφερα να τον αγχώσω,κατάφερα να τον ταπεινώσω,κατάφερα να τον εκμηδενίσω.Ναι έστω και για λίγο πριν με γραπώσει και με γυρίσει ξανά στην πικρή πραγματικότητα.Η νίκη του Δαβίδ επί του Γολιάθ.Ε καλά τώρα με έπιασες και?Χα!!Τώρα φιλαράκι έχω την τρανταχτή απόδειξη πως σε νίκησα,και η απόδειξη βρίσκεται στο κείμενο αυτό που γράφτηκε.Για κοίταξε λίγο,ξέρεις να διαβάζεις?Ξέρεις φυσικά.Αυτό που διαβάζεις μόλις τώρα είναι η απόδειξη της νίκης μου,χειροπιαστή,και είναι πλέον και αυτή παιδί αυτής της κοινότητας,παρέα με τις υπόλοιπες νίκες κάποιων άλλων παιδιών εδώ μέσα,που κατάφεραν και αυτοί να σε νικήσουν με την σειρά τους έστω και για λίγο.Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα πίστεψέ με,τώρα πλέον σε έχω για τα καλά στο χέρι μου.
 

Συνολική βαθμολογία (0)

0 έως 5 αστέρια

Χρήστες σε αυτή την συζήτηση

Ανάγνωση παλαιότερων μηνυμάτων
  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 12:03 AM

    Είναι μια πάρα πολύ καλή ανάδρομη!!!!Ειλικρινά φίλε Akmaka,τον έχεις νικήσει τον χρόνο,και όχι γιατί κατάφερες άπλα να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για μερικά δευτερόλεπτα νομίζοντας ότι πήγες πίσω,άλλα γιατί έκανες ένα 25χρονο παιδί που δεν έχει ζήσει τέτοιες στιγμές και εικόνες να τα βιώσει!!!Για αρκετή ώρα είχα κλειστά τα μάτια μου μπροστά από την οθόνη και δακρύζοντας βίωνα όλες τις στιγμές,μια προς μια,που ανέφερες!!!Μου θύμησες το κίνητρο που είχα ξεχάσει για να ζω...Μου υπενθύμισες ότι υπάρχουν ακόμα "όμορφοι" άνθρωποι που λένε "όμορφα" πράγματα σε αυτόν τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ "άσχημο κόσμο"!!!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!Συνεχίστε έτσι!!! τέλος:θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το τραγούδι στον akmaka...μπορεί να μην σου αρέσει το είδος άλλα άκουσε το,διαρκεί όσο ακριβός κ το ταξίδι σου στο παρελθόν,μερικά δευτερόλεπτα.

    http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Fob1tY_Oyr0

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 02:34 AM
    Φίλε brandon και turrican σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια..
    Brandon...Φίλε μου να είσαι καλά τελικά δεν παίζει τόσο ρόλο η ηλικία θεωρώ πως και εσύ ενώ είσαι 25 κάλλιστα μπορείς και εσύ να βιώσεις πράγματα από την δικιά σου εποχή έστω και αν δεν είναι τόσο μακριά..Οι αναμνήσεις μας ωριμάζουν αυτό πιστεύω και μας κάνουν να διαφέρουμε από τους άλλους...Ευχαριστώ για την αφιέρωση όχι μου αρέσουν οι Goin Through και ομολογώ πως είναι καταπληκτικό τραγούδι..
    Turrican...εμείς οι δυο τελικά ταιριάζουμε σε αρκετά πράγματα στο μόνο που δεν συμφωνούμε είναι η απόσταση!!

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 05:16 AM

    Good evening!
    Thank you for your new post akmakas!
    When i ll come back,i ll write you more in our language.

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 06:34 AM

    Βρε μέχρι και απο το εξωτερικό σου γράψανε!!!! Ποιος στη χάρη σου!!!!
    Συγχαρητήρια επίσης και για το φωτογραφικό υλικό που υποστήριξε το κείμενο άξια!

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 06:37 AM

    Η πίκρα είναι πως ενώ είχα φωτογραφική μηχανή δεν έβγαζα φωτογραφίες και τώρα το πληρώνω..

  • αταχωρήθηκε 31 July 2010 - 06:44 AM

    Στην οδό Στουρνάρα!!!! Πόσο θα ήθελα να έβγαζα πολλές φωτός!!!!

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 08:54 PM

    Βρε εσύ ήσουν κυριλέ... που να δεις τα καταγώγια που παίζαμε εμείς!!! Το ένα πρέπει να υπάρχει ακόμα μόνο με μπιλιάρδα, ενώ τα κυριλάτα βγήκαν στην περιοχή μετά το 1990. Μέχρι τότε ήταν υπόγες!!!

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 10:09 PM

    Ναι είχαμε και εμείς υπόγες αλλά ήταν στο κέντρο που να πάω ως εκεί!!Ξέχασες ήμουν μικρός χα χα χα

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 10:09 PM

    Ναι είχαμε και εμείς υπόγες αλλά ήταν στο κέντρο που να πάω ως εκεί!!Ξέχασες ήμουν μικρός χα χα χα

  • Καταχωρήθηκε 31 July 2010 - 10:59 PM

    Εγώ έμενα το 88 σε στενό διπλά στην πλατεία Μεμου, στον Κορυδαλλό (Νίκαιας εεε όχι στην ψειρού!). Απέναντι υπήρχε ένα τρελό καταγωγή με πάνω από 30 μπλιμπλικια και απ έξω κάθε μέρα πρωί-βράδυ καμιά 50αρια μηχανές! πολύ ξύλο ρε αδεφε έπεφτε όμως!

Κάθε χρόνο στις 20 του Ιούνη η Θεσσαλονίκη θυμάται μια από τις χειρότερες καταστροφές που την χτύπησαν.Θυμάται εκείνο το ζεστό καλοκαίρι της Τρίτης του 1978 το οποίο έμεινε στην ιστορία ως ημέρα του μεγάλου σεισμού.

Άλλα άρθρα

Σχεδόν όλοι οι Θεσσαλονικείς έχουν περάσει από το παλιό Λούνα παρκ.Στις μνήμες μας έρχονται μουσικές γέλια και φωνές,και όμορφα χρωματιστά λαμπάκια τα οποία ζωντανεύουν σαν όραμα μπροστά στα μάτια μας.Εμείς εδώ θυμόμαστε το παλιό αγαπημένο μας λούνα παρκ στην Νέα παραλία Θεσσαλονίκης.

Microstores of 80s

Κάνουμε μια μεγάλη βουτιά πίσω στον χρόνο στην δεκαετία του 80,και σας παρουσιάζουμε τα καταστήματα πληροφορικής που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα.Το ταξίδι αυτό είναι κυρίως  νοσταλγικό για όλους εμάς που ζήσαμε τους υπολογιστές και την ιστορία τους από τα πρώτα κιόλας βήματά τους.
            microstores of 80s

Συνεντεύξεις

Στο καλοκαιρινό PC Master του Ιουνίου του 2011,μαζί με το τετρασέλιδο αφιέρωμα με θέμα την ολοκλήρωση των 133 τευχών του Pixel σε ψηφιοποιημένη μορφή που ολοκληρώθηκε από εμάς στο retrovisions,είχαμε και την ευκαιρία να δώσουμε μια συνέντευξη στον αρχισυντάκτη του PC Master Χρήστο Κουβόπουλο με θέμα το περιοδικό Pixel και η εποχή των home micros.

Game review

Αποκλεισμένη από κάθε δυνατή βοήθεια,η Ellen Ripley βρίσκεται μόνη σε ένα διαστημικό σταθμό με ένα θανατηφόρο επισκέπτη.Η μάχη είναι άνιση γιαυτό και θα πρέπει να ξεπεράσει κάθε αδυναμία της για να βγει ζωντανή.Σας παρουσιάζουμε ένα μοναδικό survival horror stealth adventure game,όπου ο ήχος θυμίζει παραγωγές του George Lukas και η ατμόσφαιρα σε ταινίες που κέρδισαν όσκαρ..

Ψηφιοποιήσεις

Another World

Game review

Πόσο θα ήθελα να γυρνούσα τον χρόνο πίσω....Να ζήσω και πάλι με τους δικούς μου την κάθε μέρα.Να απολαμβάνω και πάλι τον καθαρό ουρανό και να μυρίζω την γύρη των λουλουδιών.Όνειρα απατηλά.Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον θάνατο κατάματα για να μπορέσω να επιβιώσω σε αυτό τον κόσμο...

        Διαβάστε το review

Σύνδεση στο blog

Συνδεμένοι χρήστες

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 42 guests και κανένα μέλος

retrosystem

Game review

Μια γυναίκα δυο ψυχές.Ένα μεγάλο μυστικό,και ένας επιστήμονας που θα προσπαθήσει να ανακαλύψει το φαινόμενο Jodie.Κάνουμε μια παρουσίαση σε ένα παιχνίδι σταθμός στην πορεία του PS3.Πρόκειται να ζήσουμε έντονα συναισθήματα όπως τα ζει εκείνο το μικρό κορίτσι που διαθέτει μέσα της μια τεράστια δύναμη.

Τελευταία σχόλια στο blog


Καλησπερα...Δεν έψαξες καλά το site
https://www.retrovisions.gr/index.php/2014-08-15-21-03-07/2014...
Καλησπερα, υπαρχουν σαρρωσεις του θρυλικου περιοδικου USER προς ληψη;

Τελευταίες Αγγελίες

Εκδηλώσεις

retrovisions.gr - Compupress 15  χρόνια  χωρίς  το  Pixel. Εκδήλωση.
Στα πλαίσια των 15 ετών χωρίς το Pixel, η Compupress μέσο του Pc Master ετοίμασε ένα μοναδικό αφιέρωμα για τους εραστές του τότε περιοδικού.Μέσα σε όλη αυτή την χαρά παρευρεθήκαμε και εμείς καλεσμένοι ως αντιπρόσωποι και συντελεστές της ολοκλήρωσης των τευχών του Pixel σε ψηφιακή μορφή στα γραφεία της εταιρίας σε μια εκδήλωση που σίγουρα θα μείνει στην ιστορία.

Game review

 
Ένας εξαφανισμένος ιερέας και ο γιος του που ψάχνει να τον βρει.Ένα περίεργο χωριό με πολλά εγκαταλελειμμένα σπίτια.Μυστήριοι αφιλόξενοι χωρικοί.Η ασφάλεια της ημέρας αλλά και οι εφιάλτες της νύχτας.Ένας εφιάλτης ξεκινάει,και δεν πρόκειται να βγείτε ζωντανοί αν δεν τον αντιμετωπίσετε πρόσωπο με πρόσωπο.Κάνουμε ένα σκοτεινό review στο Personal Nightmare ένα παιχνίδι σταθμό στα horror adventure games από το μακρινό 1989.