Συντάκτης άρθρου:akmakas

Περπατάω τώρα με τα χέρια στις τσέπες και γύρω μου όλα έχουν αλλάξει..Δεν ακούγονται ποια γέλια αλλά ούτε παιδικές φωνές.Γυρνάω και κοιτώ αριστερά...Η αγαπημένη μου αλάνα!Ο χώρος που παίζαμε ποδόσφαιρο,μήλα,κυνηγητό,κρυφτό...Πόσες αναμνήσεις έχω από αυτό το μικρό χώρο!!Θυμάμαι ακόμη τα γέλια και τις φωνές που κάναμε...Τώρα ο χώρος πλέον μοιάζει εγκαταλελειμμένος αφού η δικιά μου η γενιά ήταν και η τελευταία που έπαιξε εκεί.Όλα πλέον μοιάζουν μουντά και νοχελικά..Όλα μοιάζουν θλιμμένα....κανένα γέλιο,καμία φωνή,ούτα καν η φωνή της κυρα Βάσως η οποία πάντα νευρικιά όπως ήταν έβγαινε έξω στο μπαλκόνι της και μας έδιωχνε γιατί την ενοχλούσαμε.Γιώργο!!!!Γιώργο!!! μου έλεγε,φύγετε από εδώ, πάτε ποιο πέρα όλα στην μάνα σου θα τα πω...και τι θα έλεγε δηλαδή?και να σου εμείς να γελάμε...Προσπερνάω με αργό βήμα την αλάνα και κατευθύνομαι προς το τέλος του δρόμου. Μπροστά μου ορθώνεται μια πελώρια επταώροφη πολυκατοικία.Ναι και εκεί κάποτε ήταν ένα σπιτάκι από τα πολλά που είχε η όμορφη μου γειτονιά..Εκεί σταματούσαμε πάντα να χαϊδέψουμε το σκυλάκι της κυρα Νατάσας..Η Κ.Νατάσα είχε ένα πολύ όμορφο άσπρο σκυλάκι που το φωνάζαμε αν θυμάμαι καλά Μπίλι.Τι χαρές τι παιχνίδια κάναμε με δαύτο δεν περιγράφεται με λόγια..Προχωράω αριστερά και φτάνω στην Π.Συνθήκα.Αυτοκίνητα μηχανάκια περνούν πάνω κάτω και....για να δω καλύτερα...κάποιοι μηχανόβιοι με μεγάλες μηχανές Honda CB μοντέλα του 80 τάραξαν το παιδικό μου μυαλό..Ο δρόμος τώρα φαίνεται έρημος με φτηνή ξεθωριασμένη άσφαλτο κάτω..

Κάποιοι μηχανόβιοι με μεγάλες μηχανές Honda CB μοντέλα του 80 τάραξαν το παιδικό μου μυαλό..

Κανένα Οpel Kadet κανένα Ford Cortina και μετά πάλι απόλυτη ησυχία..Θα ήθελα να ήταν έτσι τα πράγματα αλλά αυτά περάσαν πια..Διασχίζω τον δρόμο με προσοχή και κοντοστέκομαι σε ένα μεγάλο γωνιακό μαγαζί.με μια ταμπέλα που γράφει επάνω Cafe Παλλάς.και από κάτω μια ταμπέλα ενοικιάζεται..Το βλέμμα μου διαπερνάει και πάλι τη σύγχρονη εικόνα και μεταφέρομαι νοερά και πάλι στο παρελθόν...Το κυνηγητό με τον χρόνο έχει ήδη αρχίσει....

Παλλάς Club Ιωάννης Βογιατζόγλου...ηλεκτρονικά.Το βλέμμα μου διαπέρασε τη σύγχρονη εικόνα και αντίκρισε το μαγαζί όπως ήταν τότε...

 

Καλώς ήρθα.
Μπαίνοντας μέσα βλέπω ένα πελώριο μπαρ και στον τοίχο κάποια ράφια με ποτά..Τώρα τι ποτά είναι αυτά μην με ρωτάτε δεν τα ξέρω ακόμη, αργότερα τα έμαθα μεγαλώνοντας.Μέσα από το μπαρ στέκονται τρεις γυναίκες οι οποίες εξυπηρετούν τους πελάτες χαλώντας τους πενηντάρικα και κατοστάρικα σε ψιλά..Πω πω gaming που πέφτει εδώ!Εδώ μέσα υπάρχει ζωή υπάρχει ενέργεια..Κοιτώντας τις τρεις γυναίκες πέφτει το μάτι μου στην μεγαλύτερη.Φαντάζομαι πως αυτή είναι η Κ.Μαρία έτσι νομίζω πως την έλεγαν η μαμά με τις δυο της κόρες....Και τι κόρες!Άπαπα τι κορίτσαροι είναι αυτοί?αλλά τζάμπα λιγουρεύομαι γιατί με περνούν μερικά χρονάκια..Θα έλεγα έτσι όπως τις βλέπω πως θα πρέπει να με ρίχνουν έξη εφτά χρόνια τουλάχιστον κατακούτελα Τις πλησιάζω και βάζω το χέρι στην τσέπη μου.Κλείνω σφιχτά τα μάτια και σκέφτομαι ένα λαχταριστό κολλαριστό πενηντάρικο...ωπ να το το βρήκα!!Βγάζω το πολυπόθητο πενηντάρικο και το αφήνω επάνω..Θέλω δεκάρικα λέω την Κ. Μαρία και χωρίς να με προσέξει ιδιαίτερα μηχανικά μου δίνει πέντε δεκάρικα στα γρήγορα.Είχε πέσει εκείνη την ώρα πολύ δουλειά βλέπετε,αλλά και γενικά το μαγαζί καθημερινά έκοβε πολύ χρήμα.Βασικά τι να με προσέξει τόσο κοντός που είμαι,μετά βίας διακρίνομαι μέσα από το μπαρ..Μα καλά και αυτοί οι ευλογημένα μαραγκοί,τόσο ψιλούς τους έφτιαχναν τότε τους πάγκους?Κοιτάω γύρω μου και αρχίζω να σκέφτομαι που θα ξοδέψω το πρώτο και ηρωικό μου δεκάρικο..

 

Δεκάρικο και πάμε...
Λοιπόν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.Δεν έφαγα πόρτα,δεν με έδιωξε κανείς,λεφτά έχω στην τσέπη,οπότε παίζω μέχρι τελικής πτώσεως.Μπροστά μου βλέπω το Rygar ενώ ακριβώς δίπλα το Mooncresta.Παραδίπλα και κολλητά το κλασσικό Fhoenix με το υπέροχο Solar Warrior και το Ghost and goblins να το συνοδεύουν,αλλά και αυτό το ξεχνάμε που να το πλησιάσω είναι καινούριο και έχει πολύ κόσμο.Ακριβώς από πίσω μου κολλητά στον τοίχο διακρίνω μια καμπίνα με το γνωστό Pole position,ξέρετε το θρυλικό ραλάκι με εκείνο το βλαμμένο τιμόνι που γυρνάει χωρίς σταματημό δεξιά και αριστερά.Χμ..Τώρα που το θυμήθηκα πού να είναι άραγε το Bubble Bobble?Μπάμλε μπόμπλε έτσι το λέγαμε,μερικοί το έλεγαν και μπουμπλε μπούμπλε.Άκου μπουμπλε μπουμπλε στην Ζιμπάμπουε είμαστε?Μπα δεν το βλέπω είναι δυνατόν?Μα ναι πως το ξέχασα!Απλά είχε αργήσει τότε να έρθει στο μαγαζί,ίσως γιατί είχε πολύ μεγάλη ζήτηση..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τέλος καλό όλα καλά...
Η ώρα περνούσε ευχάριστα με ακόμη ένα δεκάρικο να με ξαναβάζει στο παιχνίδι,και το ξύλο δεν έλεγε να σταματήσει μέχρις ότου έχασα στο τέταρτο level,Φτου! η Σίλβια τελικά θα μείνει και πάλι αιχμάλωτη στα χέρια του κακού και βάναυσου τυράννου που την απήγαγε..Πραγματικά πολύ εθιστικό παιχνίδι άξιζε τα λεφτά του, το προχώρησα κιόλας μπράβο μου.Όμως Ωπ!έχω την αίσθηση πως η ώρα σαν να πέρασε λίγο.Έξω άρχισε να σουρουπώνει.Αισθάνομαι αρκετά τυχερός, γιατί με τρία μόνο δεκάρικα έπαιξα αρκετή ώρα ,και μου έμειναν και ακόμη δυο για να παίξω και κάτι άλλο..Νομίζω όμως πως ήρθε η ώρα να την κάνω για το σπίτι γιατί αν κάτσω και άλλο με βλέπω να κοιμάμαι εδώ μέσα.Βγήκα από το μαγαζί από την πίσω πόρτα εννοείται ικανοποιημένος, ακούγοντας την καλοκαιρινή επιτυχία των Opus με το κλασσικό Life is Life και ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε μια γιορτή.Έξω το πρώτο βραδινό καλοκαιρινό αεράκι άρχισε να με χαϊδεύει το πρόσωπο και έχω την υποψία πως αυτό το αεράκι είναι πολύ διαφορετικό σε αίσθηση με το τωρινό.Αυτό έχει ένα χρώμα,μια ανάλαφρη οσμή μια αίσθηση του 80 έχει κάτι ρε παιδί μου δεν μπορώ να το πω με λόγια...Μα πόση ώρα άραγε ήμουν μέσα?Κοιτάζω το ρολόι μου και δείχνει σαν σταματημένο μπα χάλασε φαίνεται.Απομακρύνομαι σκεφτικός από το μαγαζί,ενώ οι ήχοι των παιδιών και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών άρχισαν να αδυνατούν μέχρι που σταμάτησαν τελείως.

 

Γυρνάω να ρίξω μια τελευταία ματιά.Cafe Παλλάς ενοικιάζεται,το κατάστημα άδειο και κλειδωμένο,σκόνη στα τζάμια,και απόλυτη σιωπή.Ευτυχώς που πρόλαβα και έπαιξα αρκετά και μπορώ να πω πως το ευχαριστήθηκα πραγματικά.Δυστυχώς δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναμπώ εκεί μέσα,διότι ούτε ηλεκτρονικά υπάρχουν πλέον εκεί μέσα,ούτε μπαρ,ούτε παιδιά ούτε η Κ.Μαρία,ούτε μουσική.Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εκεί μέσα.Ο Κ.Γιάννης είχα μάθει πριν χρόνια πως σκοτώθηκε με την μηχανή του,κρίμα γιατί ήταν πολύ νέος.Τα ντόπερμαν δόθηκαν και και η Κ Μαρία με τις δυο κόρες της είχαν καταφέρει να κρατήσουν για λίγα χρόνια ακόμη το μαγαζί, μέχρις ότου ήρθε η καταραμένη έλευση των φρούτων,του τζόγου,και η απαγόρευση των Coin op που τους γονάτισε για τα καλά.Αποτέλεσμα φυσικά αυτής της κατάστασης ήταν να παραδώσουν το μαγαζί στο νέο τύπο της διασκέδασης που λεγόταν νόμιμος τζόγος,ο οποίος έκλεισε ολόκληρα σπίτια διαλύοντας οικογένειες.

Η νίκη είναι δικιά μου..

Δεν υπάρχει κάτι άλλο να θυμηθώ από τότε άλλωστε τώρα πια μεγάλωσα και δεν περνάω απαρατήρητος από τον χρόνο δυστυχώς.Βάζω και πάλι το χέρι στην τσέπη μου.Αμάν!...που πήγε το γιο γιο μου?Εξαφανίσθηκε!Φαίνεται η φαντασία μου δεν μπόρεσε να το κρατήσει άλλο δυστυχώς.Ωχ και τα δεκάρικα μου εξαφανίσθηκαν!!Πάνε και τα δεκάρικα,πάει και το γιο γιο μου πάνε όλα.Για να δω τι έχω τώρα?Κλειδιά κάποια ευρώ,ναι καλά κατάλαβα δεν είμαι χαζός το παραμύθι τελείωσε.και είναι καιρός να φεύγω σιγά σιγά.Στον δρόμο για το σπίτι με έλουσε ένα μακρύ και πλατύ χαμόγελο,και η αίσθηση της ικανοποίησης με κυρίευσε από πάνω μέχρι κάτω και ξέρετε γιατί?Η απάντηση είναι πολύ απλή.Γιατί απλά κατάφερα να ξεγελάσω για ακόμη μια φορά τον χρόνο και να του ξεφύγω..Και δώστου αυτός να με κυνηγάει με μανία και δώστου εγώ να του ξεφεύγω και πάλι.Ένας ατελείωτος παιχνιδισμός με έναν σαφώς ανώτερο αντίπαλο ο οποίος έμαθε πάντα να κερδίζει στους αιώνες,και να που εγώ τώρα εγώ ο μικρός και ασήμαντος κατάφερα να τον αγχώσω,κατάφερα να τον ταπεινώσω,κατάφερα να τον εκμηδενίσω.Ναι έστω και για λίγο πριν με γραπώσει και με γυρίσει ξανά στην πικρή πραγματικότητα.Η νίκη του Δαβίδ επί του Γολιάθ.Ε καλά τώρα με έπιασες και?Χα!!Τώρα φιλαράκι έχω την τρανταχτή απόδειξη πως σε νίκησα,και η απόδειξη βρίσκεται στο κείμενο αυτό που γράφτηκε.Για κοίταξε λίγο,ξέρεις να διαβάζεις?Ξέρεις φυσικά.Αυτό που διαβάζεις μόλις τώρα είναι η απόδειξη της νίκης μου,χειροπιαστή,και είναι πλέον και αυτή παιδί αυτής της κοινότητας,παρέα με τις υπόλοιπες νίκες κάποιων άλλων παιδιών εδώ μέσα,που κατάφεραν και αυτοί να σε νικήσουν με την σειρά τους έστω και για λίγο.Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα πίστεψέ με,τώρα πλέον σε έχω για τα καλά στο χέρι μου.