Θυμάμαι λοιπόν την πρώτη μου επαφή με αυτό το μικρό τεχνολογικό θαύμα τα Χριστούγεννα του 1985.Τότε όλα ξεκίνησαν,και ξεκίνησαν από ένα τηλέφωνο που χτύπησε και ήταν ο φίλος μου ο Φανούρης.Με είχε καλέσει στο σπίτι του για να δω το καινούριο του απόκτημα.Είχε φέρει λέει η μητέρα του από την Αγγλία ένα υπολογιστή με κουμπιά και τον έλεγαν ΖΧ Spectrum+. Έβαζες κασέτες με παιχνίδια σε κάποιο κασετόφωνο το οποίο το συνέδεες στον υπολογιστή,και τα έτρεχες σε αυτό παιχνίδια και προγράμματα.Με είχε φάει που λέτε η περιέργεια...τι ήταν αυτό άραγε που έπαιζε κασέτες με παιχνίδια από το κασετόφωνο?Δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά αλλά αυτό που θυμάμαι ήταν η τρεχάλα που έριξα για να φτάσω όσο γίνεται γρηγορότερα στο σπίτι του.Έξω είχε αρχίσει να σουρουπώνει και εγώ περπατούσα με αγωνία προς το σπίτι του για να δω το νέο απόκτημα του φίλου μου του Φανούρη.Και βουαλά..Ένα μικρό τετράγωνο πραματάκι και τόσες χιλιάδες λειτουργίες.Αυτό ήταν..Εκείνη την στιγμή ήταν σαν να έφαγα μπάτσα από τον θείο Clive που πήγε καπνός.H πρώτη μου επαφή με τον Spectrum έγινε με το Space Invaders,και στην συνέχεια με το Chequered flag.Πράγματι όλα ήταν όπως μου τα είπαν.Ο Spectrum έπαιζε τα παιχνίδια από κασέτες τις οποίες τις έβαζες σε κάποιο καλό κασετόφωνο και πατώντας το play είχες και ένα νέο παιχνίδι μπροστά στην τηλεόραση του υπολογιστή σου.Από την επόμενη μέρα κιόλας δεν έχασα χρόνο..ήξερα ακριβώς για ποιο λόγο ήρθα σε αυτό τον μάταιο κόσμο.

Ξεκίνησα λοιπόν μια εντατική πλύση εγκεφάλου στους γονείς μου πάντα φυσικά σε πολιτισμένο επίπεδο..Να μην τους νευριάσω κιόλας και χάσω κάθε ελπίδα..Μιλάμε είχα φάει τα αυτιά των γονιών μου και ιδιαίτερα του πατέρα μου,ένα χρόνο μπούρου μπούρου.(είπαμε πολιτισμένα) Δεν έχω βέβαια κανένα παράπονο γιατί πάντα ο αγαπητός μου πατέρας πάντα αγόραζε αυτό που ήθελα, απλά περίμενε πρώτα να δει αν θα μου φύγει ο ενθουσιασμός και αν φυσικά θα πιάσει τόπο αυτό που θα του ζητήσω.Φυσικά ο Spectrum όχι μόνο έπιασε τόπο αλλά και άφθονο χρόνο,αφού πέρα της μαγικής μου γωνιάς,με το τραπεζάκι την ασπρόμαυρη μου τηλεόραση και το μηχάνημα του θείου Clive,έχανα και άφθονο χρόνο γύρω μου,αφού από το πολύ παιχνίδι,δεν είχα όρεξη να δω ούτε την αγαπημένη μου σειρά του Ιππότη της ασφάλτου που παιζόταν στα μέσα του 80 από την ΕΡΤ.Τι να σας λέω τώρα.Δεν μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τα συναισθήματα που ένοιωσα όταν τα Χριστούγεννα του 86 άκουσα από τον πατέρα μου να μου λέει πως την επόμενη μέρα (αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν Σάββατο) θα έδινε χρήματα στην μητέρα μου να πάμε να αγοράσουμε τον Spectrum Plus.Η συνέχεια γνωστή.Το ποιο γλυκό ξύπνημα ήρθε από την μητέρα μου όταν με ξύπνησε για να πάμε να αγοράσουμε τον πολυπόθητο μου υπολογιστή.Ο χρόνος έμοιασε να έχει σταματήσει από το σπίτι μέχρι και το Κέντρο υπολογιστών Θεσσαλονίκης στην Δ.Γούναρη.Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τα έντονα συναισθήματα ενθουσιασμού και χαράς όταν τον κρατούσα στα χέρια μου μαζί με ένα κουτί από 6 αυθεντικά παιχνίδια γυρίζοντας πίσω στο σπίτι..ΓΙα στάσου όμως για ποια π6 παιχνίδια μιλάμε?Χμμ για να θυμηθώ.Ναι θυμήθηκα..Ήταν ένα μεγάλο σφραγισμένο πακέτο που περιείχε 6 παιχνίδια.ZX Spectrum Scrabble,το ZX Spectrum Chess,το Horace goes Skiikg,το αλησμόνητο Chequered Flag,το Make a Chip (αυτό δεν ήταν παιχνίδια αλλά ένα πρόγραμμα για να φτιάχνεις ηλεκτρονικές πλακέτες)και τέλος το Survival της Sience Horizons.(Και αυτό δεν ήταν παιχνίδι αν θυμάμαι καλά έμοιαζε με εγκυκλοπαίδεια της φύσης)

Λίγο πριν πριν αρχίσει το γλέντι και αφού είχα ξηλώσει βασανιστικά τα παιχνίδια από την ερμητικά σφραγισμένη θήκη,είχα αρκεστεί να χαζεύω ξανά και ξανά τα γράμματα των εντολών σε μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχα τότε και σκεφτόμουν..Κάποτε όλος ο κόσμος στον πλανήτη θα έχει ένα υπολογιστή στο σπίτι του όπως και εγώ τώρα.Ταυτόχρονα λοιπόν με την εξέλιξη της τεχνολογίας βρισκόμουν πάντα δίπλα σε αυτά τα μηχανήματα και η κάθε χρόνια που περνούσε θα έλεγα μάλλον ευλογημένη χρονιά ήταν ένα μάγμα εικόνων και νέων εμπειριών.Ξεκοκάλισα τα περισσότερα εμπορικά micros της εποχής εκείνης τα είδα τα χάρηκα και τα ζήλεψα μέχρι ότου ήρθαν στην ζωή μας τα νέα ιερά τέρατα της amiga και του atari.Η νέα τάξη πραγμάτων άφηνε κατα πολύ πίσω ότι γνωρίζαμε μέχρι τώρα και ένας νέος κόσμος ανοίχθηκε μπροστά μας.Νέες χαρές άρχισαν και πάλι και τα Χριστούγεννα του 1988 απέκτησα μια κατάλευκη Γερμανική amiga 500.Είχα μπει και εγώ στο club των ξεχωριστών ανθρώπων η αν θέλετε των αθάνατων αφού είχα στην κατοχή μου το καλύτερο μηχάνημα,εργαλείο στον τομέα των γραφικών και του ήχου.Ποιος από εμάς μπορεί να ξεχάσει το Defender of the Crown ένα παιχνίδι που ήρθε για να σοκάρει τους επίδοξους gamers.Πόσοι από εμάς δεν χάσαμε τον ύπνο μας όταν το πρωτοπαίξαμε και δεν έγινε ο λόγος για την επόμενη αγορά αυτού του θαυμαστού μηχανήματος.Τότε θυμάμαι πήγαινα τρίτη γυμνασίου όταν για ακόμη μια φορά μπήκαμε στο κατάστημα infovision του Ν.Μεταξά και πληρώσαμε 120.000 δρχ για την αγορά της.Από εκεί και πέρα στην πορεία βρέθηκα να είμαι και πανευτυχής κάτοχος μιας Α2000 αλλά και μια Α1200...Πολλά χρήματα αλλά και πολλές εμπειρίες.

Τώρα στο 2012 μέσο του φόρουμ μας ξαναζούμε αυτές τις εποχές και μοιραζόμαστε τις δικές μας εμπειρίες αλλά και τα δικά μας πλέον συλλεκτικά computers.Το θεωρώ ευλογία αυτό το πράμα,γιατί χάρη στο διαδίκτυο αλλά και τους πλέον σύγχρονους τρόπους ανταλαγής απόψεων έχουμε καταφέρει όλοι εμείς που αγαπάμε την rertro computing εποχή να έρθουμε ποιο κοντά.Δεν είμαστε ποια μόνοι μας αλλά έχουμε μια μεγάλη παρέα από ανθρώπους που έζησαν τα ίδια βιώματα με εμάς.Ξέρετε πολλές φορές δακρύζω στις άγιες μέρες των Χριστουγέννων,γιατί σχεδόν πάντα μου έρχονται αυτές οι σκηνές που προανέφερα στο μυαλό και λέω.Θεέ μου πόσο γρήγορα μεγαλώσαμε!!Και εδώ γεννιέται η ερώτηση..τελικά...μεγαλώσαμε η όχι?Να σας πω εγώ τι πιστεύω.Εσωτερικά θεωρώ πως κανείς από εμάς δεν μεγάλωσε ακόμη αυτό είναι το μόνο σίγουρο..Όλοι κρατάμε το παιδί μέσα μας,γιατί απλά αυτό το παιδί μας δίνει την ενέργεια και την δύναμη για να κοιτάμε την ζωή με αισιοδοξία..Τώρα εξωτερικά ο κάθε ένας μας έχει λίγο πολύ πλέον την ηλικία του,αλλά εσωτερικά είμαστε όλοι το ίδιο,είμαστε δηλαδή όλοι μικρά παιδιά και να σας πω και κάτι?..Πιστεύω πως έτσι θα παραμείνουμε μέχρι και τα βαθιά μας γεράματα.....