Ο κόσμος του μπαλέτου

Το μπαλέτο γεννήθηκε πριν από 400 χρόνια στις μεγαλοπρεπείς αυλές της Ιταλίας και της Γαλλίας. Οι Ιταλοί σκάρωναν χορευτικά θεάματα για να γιορτάσουν μάχες και γάμους. Περιελάμβαναν χορούς και τραγούδια. Οι αυλικοί που έπαιρναν μέρος σ’ αυτά, φορούσαν αστραφτερά ρούχα κι έκαναν εξαίσιες ομαδικές φιγούρες στα πατώματα των αιθουσών.

Αυτά τα θεάματα μετατράπηκαν σε πραγματικά μπαλέτα στην αυλή του Λουδοβίκου 14ου, βασιλιά της Γαλλίας, στα μέσα του 17ου αιώνα. Ο ίδιος ο βασιλιάς ήταν εξαίρετος χορευτής, και φρόντισε να γίνεται εξάσκηση στους αμειβόμενους χορευτές ή επαγγελματίες, που σύντομα εκτόπισαν τους ερασιτέχνες ευγενείς.

Αυτή την εποχή άρχισαν να επεξεργάζονται τις πέντε βασικές τοποθετήσεις των ποδιών. Τότε στη Γαλλία γεννήθηκαν πολλές καινούργιες λέξεις που περιγράφουν τους βηματισμούς και τις κινήσεις του μπαλέτου.

Το μπαλέτο άνθισε περισσότερο στο 18ο αιώνα, παρ’ όλο που φορούσαν μακριά φουστάνια, και χορευτές γίνονταν μονάχα οι άντρες. Στο μεταξύ ένας μεγάλος μεταρρυθμιστής, ο Ζαν Νοβέρ, «παππούς του μπαλέτου», έκανε ένα συνδυασμό δραματικής χορευτικής έκφρασης και πλοκής, δημιουργώντας το μπαλέτο δράσης. Γύρω στα 1820 οι χορεύτριες αρχίζουν να χορεύουν στις μύτες, δηλαδή στις πουέντ. Σύντομα θα γεννηθεί το ρομαντικό μπαλέτο.
Ο χορός στον κόσμο

Το Mπαλέτο της Πόλης της Ν. Υόρκης ιδρύθηκε από τον Λίνκολν Κιρστάιν το 1934, αλλά το σημερινό του όνομα το πήρε το 1948.Το συγκρότημα έχει αποκτήσει φήμη για δύο πράγματα: το υπέροχο σύνολό του και τις ακόμη πιο υπέροχες χορογραφίες του Τζωρτζ Μπαλανσίν.

Ένα άλλο συγκρότημα που ξεκίνησε το 1939 ήταν το Αμέρικαν Μπαλέ Θήατερ.

Στην Αγγλία ιδρύθηκε το Λόντον Φέστιβαλ Μπαλέ το 1950. Το 1957 έχουμε τα Επαρχιακά Μπαλέτα. Σκοπός τους ν’ ανεβάζουν μοντέρνα και καθημερινά μπαλέτα, χωρίς πρίγκιπες και νεράιδες, αλλά με ανθρώπινες υπάρξεις και σύγχρονους προβληματισμούς.

Στον Καναδά το μπαλέτο ξεκίνησε τα τελευταία 40 χρόνια. Εμφανίστηκαν πολλά ταλέντα μαζί με ένα αξιόλογο κοινό να τα παρακολουθεί.

Στην Αυστραλία η ιστορία του ξεκινά από τον 19ο αιώνα. Προόδευσαν πολλοί και το 1962 ιδρύθηκε το Αυστραλιανό Μπαλέτο. Το ρεπερτόριο του είναι κλασσικό.

Η Μάρθα Γκράχαμ ήταν από τις γυναίκες που σμίλεψαν τα πεπρωμένα μπαλέτου και χορού. Πριν από αυτήν, η Αμερικανίδα Ισιδώρα Ντάνκαν άνοιξε το δρόμο για το μοντέρνο χορό. Η Γκράχαμ προχώρησε ακόμη πιο μακριά και τα πολλά της χορευτικά δράματα έκαναν διάσημους εκείνη και τους χορευτές της.

Ο Μωρίς Μπεζάρ καταφέρνει να κατακεραυνώσει το κοινό του με τις θεατρικά απροσδόκητες συγκλονιστικές του δημιουργίες. Αδιαφορεί για τους κριτικούς. Μεταχειρίζεται την 9η συμφωνία του Μπετόβεν σύμφωνα με τις ανάγκες του, σκηνοθετεί κολοσσιαία θεάματα και απλώνεται όπου θέλει,α από το ροκ ως το μυστικισμό.
Ο χορός στην Ελλάδα

Το μπαλέτο άργησε ν’ ανθίσει στον τόπο μας. Επικρατούσε η άποψη ότι είναι μια ξένη τέχνη, χωρίς υποδομή και παράδοση. Ο μοντέρνος χορός ευνοήθηκε γιατί βρήκε άμεση σύνδεση με την αρχαία τραγωδία και κωμωδία.

Κάποτε υπήρχε χάσμα ανάμεσα στο κλασσικό και στο μοντέρνο χορό, τώρα όμως, ο ένας επηρεάζει τον άλλο. Ένας κλασσικός χορευτής μπορεί να μεταπηδήσει στο μοντέρνο χορό, ενώ ο χορευτής που γυμνάστηκε στα μοντέρνα συστήματα δε μπορεί να περάσει στο κλασσικό ρεπερτόριο. Η διαφορά είναι ότι οι μοντέρνοι χορευτές αποδέχονται το νόμο της βαρύτητας, ενώ οι κλασσικοί χορευτές φιλοδοξούν να πετάξουν.

Από τις Δελφικές γιορτές ξεκίνησε η ιδέα του «ξυπόλυτου ποδιού» και του « αθλητικού παραστήματος». Άσκηση και αυτοσχεδιασμός πλησίαζαν τα πρότυπα των αρχαίων αγαλμάτων, ανάγλυφων και ζωγραφικών αναπαραστάσεων σε αγγεία. Η προσθήκη λόγου και τραγουδιού στις απλές σχηματικές χορογραφίες, τόνιζαν τη συγγένεια με τα αρχαϊκά θεατρικά πρότυπα. Ήταν μια άσκηση, που θα ωφελούσε και θα προωθούσε ηθοποιούς του Χορού της αρχαίας τραγωδίας.

Από τη σχολή της Κούλας Πράτσικα βγήκαν θαυμάσιες καθηγήτριες ρυθμικής και χορογράφοι.

Μάλιστα! Είναι μυστήριο άλλα αυτή η περίεργη ανάγκη έκφρασης φαίνεται να υπάρχει από καταβολής κόσμου. Υπάρχουν χοροί που προβάλουν την ατομικότητα του χορευτή και χοροί που είναι προορισμένοι ώστε να επιδρά η μαγεία του συνόλου. Ο χορός είναι τόσο άφρυκτα δεμένος με τον ψυχισμό του ανθρώπου ώστε να θεωρείται πολύτιμο εργαλείο για τη μελέτη του πολιτισμού των διαφόρων λαών . Αναμφισβήτητα μπορούμε να αντλήσουμε πολλά πολιτιστικά στοιχεία για τον τρόπο σκέψης και την ιστορία μέσα απο το χορό.

Αυτό το θέμα με ενδιαφέρει και θα ήθελα να εμβαθύνουμε με όλα τα παιδιά.
Εξαιρετική για ακόμα μια φορά astarti

Πάρα πολύ όμορφο θέμα..άνοιξες ένα μεγάλο θέμα...Εγώ τώρα νιώθω αγράμματος γιατί δεν έχω ιδέα από χορό..Παρά τάυτα μου αρέσουν κάποιοι χωροί πλιν του μπαλέτου που δεν μπόρεσα να κατανοήσω ποτέ...Μπ΄ραβο astarti για το θέμα....+1

Αστάρτη πράγματι υπέροχο το θέμα σου! Όμως επειδή ο χορός έχει σχεδόν να κάνει με την πρώτη οργάνωση του ανθρώπου σε κοινωνίες άρα ουσιαστικά έχει ρίζες στα πρώτα ιστορικά χρόνια θα πρέπει ν αλλάξεις τον τίτλο σε ιστορία του μπαλέτου όπως αυτή συνετελέσθη στα χρόνια της ύστερης αναγέννησης! Με τον τρόπο αυτό σου δίνω και την ...πάσα για να ξεκινήσεις αντίστοιχα θέματα για τους παραδοσιακούς χορούς αλλά και όποια άλλη έκφανση του χορού επιθυμείς!

Σπύρο μου σ ευχαριστώ κατ αρχήν που το διάβασες κ σου άρεσε!
Είναι μεγάλο θέμα κ θέλει διάβασμα!Αυτό που λες εχει πολύ ενδιαφέρον κ το έχω σκεφτεί, η συνέχεια δε, θα είναι αναφορές σε όλους τους χορούς!.Απλα θα ολοκληρωθεί αργα...

Αντε ρε είσαι φοβερή τα κράτησες όλα!!!