Ήμασταν μια αρκετά μεγάλη παρέα περίπου δέκα με δεκαπέντε παιδιά και μαζευόμασταν σιγά σιγά μετά τις 6 το απόγευμα απέναντι στην αλάνα όπως την λέγαμε για το καθιερωμένο παιχνίδι.Συνήθως παίζαμε ποδόσφαιρο γιατί εκείνη την εποχή είχαμε και το μουντιάλ.Χωριζόμασταν σε ομάδες,και παίρναμε μια ομάδα του ποδοσφαίρου για να παίξουμε.Συνήθως παίζαμε με Γερμανία που ήταν υπερδύναμη τότε και Αργεντινή ας είναι καλά ο Μαραντόνα και το παιχνίδι καλά κρατούσε μέχρι την στιγμή που έπεφτε το σκοτάδι.Φώτα δεν είχαμε γιαυτό και σταματούσαμε.Ποιος κέρδισε?Φυσικά η ομάδα με αρχηγό τον Αντώνη.Μεγάλο ταλέντο ο άτιμος ότι και αν έπαιζε το έκανε πολύ καλά πραγματικά χαιρόσουν να τον βλέπεις και μερικές φορές τον ζηλεύαμε γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να τον φτάσουμε.Τελικά έφτασε Η ώρα για λίγη ξεκούραση,και τρέχαμε να πιούμε νερό σε μια βρύση που είχαμε λίγο ποιο πέρα.Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή από το τρέξιμο την ώρα που βάζαμε το χέρι μας να πιούμε νερό ενώ ο ιδρώτας έτρεχε σαν κορόμηλο από τα μέτωπα μας.Βαγγέλη..Βαγγέλη έλα να πάρεις το σάντουιτς φώναζε η μητέρα του μικρού Βαγγελάκου και δώστου ο βαγγελάκος έτρεχε με το κοντό παντελονάκι γεμάτο σκόνη για το σπίτι να πάρει το σάντουιτς.

Αν νομίζετε ότι εκείνη την ώρα το διαλύαμε κάνετε λάθος.Η ώρα εκείνη την περιμέναμε πως και πως για να παίξουμε το αγαπημένο μας κρυφτό.Δεν είχαμε κανόνες όλοι κρυβόμασταν εκεί γύρω και περιμέναμε πότε θα απομακρυνθεί το παιδί που φιλούσε για να βγούμε και να ακουμπήσουμε το σημείο που μετρούσε από το 1 έως το 10 και έτσι κερδίζαμε.Οι κανόνες ήταν πολύ απλοί άλλωστε αυτά που γράφω δεν τα γράφω για τους παλιούς, αλλά για τα νέα παιδιά που ίσως να μην έχουν παίξει ποτέ στην ζωή τους το κρυφτό (λίγο απίθανο βέβαια)πάντα κάθε φορά υπήρχε αυτός που μετρούσε σε ένα χώρο από το ένα έως το δέκα χωρίς να βλέπει τους άλλους που πάνε να κρυφτούν.Βέβαια δεν έλειπαν και οι ζαβολιές με το ένα μάτι να παίζει κρυφά αλλά τι να κάνουμε παιδί χωρίς ζαβολιές γίνεται?δεν γίνεται.Μέχρι να μετρήσει έως το δέκα εμείς γινόμασταν καπνός..Τρέχαμε όπου βρούμε ψάχνοντας μια καλή κρυψώνα ενώ παράλληλα είχαμε τις φωνές τις κ.Βάσως που γκρίνιαζε και μας έδιωχνε γιατί κάναμε φασαρία.Ε και με το δίκιο της.Δεν είναι εύκολο πράγμα να ακούς κάθε μέρα 15 παιδιά να φωνάζουν για τρεις ολόκληρες ώρες τουλάχιστον.

Γενικά είχαμε αρκετά εγκαταλειμμένα σπίτια στην παλιά μου γειτονιά,απομεινάρια της δεκαετίας του 50 και 60.Λίγο αργότερα κατεδαφίστηκαν και αυτά για να γίνουν οι κλασσικές πολυκατοικίες.Συνήθως πεταγόμασταν στο απέναντι σπίτι το οποίο ήταν εγκαταλελειμμένο και λεηλατημένο.Μύριζε ανυπόφορα από ακαθαρσίες αλλά τι μας ένοιαζε?Δεν ενοχλούμασταν αν θα κολλήσουμε τίποτα γιατί απλά ήμασταν άτρωτοι!Στο σπίτι εκείνο είχαμε συγκεκριμένο χρόνο που καθόμασταν.Αν καθόμασταν πολύ ώρα κολλούσαμε ψήλους στα πόδια ένα απίστευτο πράμα και δώστου έβλεπες κυρίως τα κορίτσια να καθαρίζουν τους ψήλους από τα πόδια τσιρίζοντας και εμείς τα αγόρια να γελάμε κοροϊδεύοντας τες.Γενικά είχαμε αρκετά εγκαταλειμμένα σπίτια στην παλιά μου γειτονιά και πολλές κρυψώνες,απομεινάρια της δεκαετίας του 50 και 60.Μάλιστα μερικές από αυτές ήταν άκρως επικίνδυνες, ότι πρέπει για να σπάσεις πόδια και χέρια,αλλά εμείς δεν σταματούσαμε πουθενά.Δυστυχώς λίγο αργότερα όλα αυτά τα σπίτια κατεδαφίστηκαν για να γίνουν οι κλασσικές πολυκατοικίες και μαζί με τα σπίτια κατεδαφίστηκαν και οι κρυψώνες μας.Ευτυχώς που τα προλάβαμε δεν λέτε να μην είμαστε και αχάριστοι.Το σκοτάδι και το κρυφτό λοιπόν πήγαιναν μαζί και μου άρεσε ιδιαίτερα το κρυφτό εκείνα τα ανέμελα χρόνια γιατί η αίσθηση του μυστηρίου και της περιπέτειας ήταν πολύ έντονηι.Κόβαμε μέχρι και την ανάσα μας βλέποντας τα πόδια του παιδιού που μας έψαχνε να πλησιάζουν απειλητικά προς το μέρος μας.Πραγματικά ήταν μια απίστευτη και πρωτόγνωρη αίσθηση που μας κυρίευε εκείνη την ώρα.
Μόλις περνούσε ο κίνδυνος και βλέπαμε ακάλυπτη την βάση του παιδιού που φιλούσε βουρ τρέχαμε να του την καταλάβουμε.Άλλες φορές το καταφέρναμε άλλες φορές πάλι αν ήταν γρηγορότερος από εμάς μας περνούσε και έφτανε πρώτος στην βάση του λέγοντας φτου φτου ένας Γιώργος..Φτού και εγώ έχασα από ποιον?μα από τον Αντώνη ταχύτατος και στο κρυφτό ασυναγώνιστος ο άτιμος.
Η ώρα και πάλι πέρασε πήγε 10..Μερικά παιδιά πήγαιναν ποιο νωρίς στο σπίτι ένδειξη των αυστηρότερων γονέων..Εγώ πήγαινα στο σπίτι στις 10 και μισή άντε καμιά φορά να το τραβούσα μέχρι τις έντεκα αλλά κάπου εκεί έπρεπε να το διαλύσουμε.Άντε πάλι στο σπίτι ΩΧ μωρέεε θέλω να κάτσω και άλλο αλλά που να τολμήσουμε να κάνουμε κατάχρηση της ελευθερίας που μας έδωσαν τα μεγάλα κεφάλια.Το κρυφτό το ακολουθήσαμε μέχρι και το τέλος του δημοτικού,μετά σαν μια αόρατη δύναμη μας έσπρωχνε σε άλλα παιχνίδια ποιο δυνατά όπως το μπάσκετ π.χ.Οι αναμνήσεις φυσικά από αυτό το παιχνίδι εκείνα τα όμορφα χρόνια είναι πολλές όπως και στους περισσότερους άλλωστε.Ήταν τελικά μεγάλη ευλογία να είσαι πιτσιρικάς στις αρχές του 80 μεγάλη μαγεία.Αγαπημένα χρόνια που θα μου μείνουν αξέχαστα και φυσικά θα τα θυμάμαι για πάντα όσο θα ζω...