Δεν είναι λίγες οι φορές που καθώς διασχίζω την μουντή ως συνήθως οδό της Αλεξανδρείας,κοντοστέκομαι σε ένα μικρό κατάστημα με αγιογραφίες. Σαν το φάντασμα μένω νωχελικά ακίνητος ακουμπώντας το πρόσωπό μου στο τζάμι της βιτρίνας βάζοντας το χέρι μου δίπλα για να κόψω το λιγοστό φως που αντανακλάται.Το βλέμμα μου προσπαθεί να διαπεράσει από μέσα τις εικόνες και τα έργα τέχνης και να βρεθεί σε μια άλλη διάσταση,σε μια άλλη εποχή,τότε που ήμασταν παιδιά και τριγυρνούσαμε ελεύθερα εδώ και εκεί σπάζοντας πλάκες.Τότε που το συγκεκριμένο κατάστημα γέμιζε από πιτσιρικάδες που έπαιζαν ξένοιαστα τα αγαπημένα τους παιχνίδια στην Amiga 500,τον Commodore 64,τον Atari τον Amstrad.Νιώθω να ακούω όμως τις φωνές τους,σαν να βλέπω κάτι.Βλέπω...βλέπω αρκετό κόσμο με θολά πρόσωπα να τριγυρνούν στο μαγαζί και ανάμεσά τους ξεχωρίζω καθαρά ένα κύριο γύρω στα 45,μεσαίου αναστήματος με χαρακτηριστικά μαύρα κοκάλινα γυαλιά να προσπαθεί να ακούσει κάποιον μέσα στην φασαρία.Αυτός είναι ο Κυρ Νίκος Μεταξάς ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης.Βλέπω επίσης ακόμη έναν τύπο γύρω στα 30 ο οποίος κάτι μαστορεύει πίσω από μια Amiga 2000 κάνοντας αστείες γκριμάτσες.Είμαι σίγουρος πως αυτός είναι ο Άλκης θαμώνας και αυτός εκεί.Επίσης βλέπω ακόμη ένα ψιλό και εύσωμο παιδί να δοκιμάζει μια καινούρια Amiga 500 για κάποιον τυχερό υποψήφιο αγοραστή.Ε κόβω το κεφάλι μου ότι αυτός είναι το φιλαράκι μου ο Αντρέας.Κάπου εκεί πρέπει είμαι και εγώ όμως,α! να εκεί αριστερά κάνω κάποιες αντιγραφές με το X Copy στην Amiga 500 φαντάζομαι κάποιο καινούριο παιχνίδι.Βλέπω και άλλους όμως,γνωστούς και άγνωστους,βλέπω μια βιβλιοθήκη αριστερά,ένα μεγάλο πάγκο στο βάθος και ένα γραφείο.Βλέπω επίσης διάφορες διαφημιστικές αφίσες διαφόρων υπολογιστών στους τριγύρω τοίχους.Επανέρχομαι και πάλι στην πραγματικότητα αφού πήρα και για σήμερα την δόση μου.Φεύγοντας οι φωνές τα γέλια οι οχτάμπιτοι και δεκαεξάμπιτοι ήχοι απομακρύνονται,και να που πάλι βρίσκομαι μοναχός να βαδίζω αργά με τα χέρια στις τσέπες για το σπίτι.Αναρωτιέμαι μήοως μου έχει λασκάρει η βίδα και τα σκέφτομαι όλα αυτά.Βασθκά δεν ξέρω αν μου έχει λασκάρει κάποια βίδα,αλλά ξέρω σίγουρα ένα πράγμα,πως είμαι ένας εραστής των γλυκών παιδικών μου χρόνων.Κοιτάω πίσω,ίσως γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν και τα καλύτερα,ίσως αυτή να είναι και η προίκα μου δεν ξέρω.

Ξεκινώντας αυτές τις γραμμές αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να τα γράψω σωστά όλα τα παρακάτω χωρίς ανακρίβειες και λάθη.Όταν γράφεις για κάποια καταστήματα που συνέβαλαν στην εξέλιξη των υπολογιστών της εποχής εκείνης στην Ελλάδα,τότε πρέπει να ξέρεις τι θα γράψεις.Πιστέψτε εκείνη την εποχή τα μαγαζιά που πουλούσαν υπολογιστές και περιφερειακά ήταν πολλά,όμως πολύ λίγα ανέβασαν τον πήχη ψιλά και δημιούργησαν την δικιά τους ιστορία όπως η infovision.Θα τολμήσω όμως αφού ήμουν από τους πρώτους πελάτες και λίγο αργότερα ένας φανατικός θαμώνας σε ένα ταπεινό μικρομάγαζο που αν και στην αφάνεια κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές εκατοντάδων ανθρώπων,μικρών και μεγάλων.Στο κατάστημα αυτό έζησα για πολλά χρόνια και πιστέψτε με δεν το μετάνιωσα καθόλου.Έμαθα τόσα πράματα που και τώρα να γυρνούσα τον χρόνο πίσω πάλι εκεί θα πήγαινα.Θυμάμαι τον εαυτό μου να κατηφορίζω κάθε σχεδόν μέρα προς την παραλία και να στρίβω στην Αλεξανδρείας για να πάω σε αυτό το μαγαζί.Η μάνα η καημένη ήξερε πολύ καλά που θα ήμουν και όταν κάποιες φορές καθυστερούσα να γυρίσω σπίτι χτυπούσε το τηλέφωνο του Κ.Νίκου για να με συνεφέρει και να μου πει να γυρίσω σπίτι.Αυτό το μαγαζί που λέτε κατάφερε να πουλάει στις μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα τον εκπληκτικό αριθμό των 80 υπολογιστών μαζί με τα μόνιτορ τους.Και λέω 80 γιατί είταν το χαρακτηριστικό νούμερο της παραγγελίας που έκανε ο Κ.Νίκος τις εορτές.Επίσης πέρα των μεγάλων πωλήσεων κατάφερε να τσακώσει την αντιπροσωπεία της GVP για όλη την Ελλάδα,να πάρει την αντιπροσωπεία της Commodore MEMOX και τέλος να φτιάξει από το μηδέν αρκετά κανάλια τα οποία τώρα είναι γνωστά σε όλη τη Ελλάδα όπως η Μακεδονία TV.

Κυρίες και κύριοι το κατάστημα Infovision μετά από τόσα χρόνια,μας ανοίγει και πάλι τις πόρτες του σε ένα ιδικό και τιμητικό αφιέρωμα.Το 1986 θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνω σε ένα καινούργιο μαγαζί με ένα φίλο μου τότε τον Μάρκο.Μου είχε πει ότι είχε περάσει από ένα κατάστημα με υπολογιστές και ίσως εκεί να έβρισκα παιχνίδια για τον Spectrum τον πρώτο μου υπολογιστή.Μπαίνοντας στο μαγαζί καλησπέρισα διστακτικά και ρώτησα αν υπήρχαν κασέτες με παιχνίδια για τον Spectrum.Μου έδειξε κάποια αυθεντικά αλλά δεν με ενθουσίασαν και τόσο.Αντιγραφές κάνετε?τον ρώτησα.Ναι κάτι μπορεί να γίνει μου απάντησε διστακτικά.Φεύγοντας από το μαγαζί έμεινα με κάποια ερωτηματικά της τάξεως μα που πήγε και το άνοιξε το μαγαζί α άνθρωπος.Χάθηκαν τα πολυσύχναστα μέρη? και άλλες τέτοιες απορίες.Δεν πέρασε πολύ καιρός και ξαναπήγα αυτή την φορά μόνος μου με στόχο να αγοράσω κάποια αντεγραμμένα παιχνίδια.Κοιτάζοντας γύρω μου αντίκρισα όλους τους γνωστούς υπολογιστές της εποχής εκείνης και αμέσως αισθάνθηκα ένα κάλεσμα.Μπροστά μου έβλεπα δυο υπολογιστές που ποτέ δεν είχα δει από κοντά.Ήταν ο Commodore 64 και ο Amstrad 6128.Δυνατά μηχανήματα τότε και ήθελα πολύ να δω τις δυνατότητές τους.Ζήτησα από τον Κ.Νικο αν ήταν δυνατόν να πάρω κάποιο παιχνίδι και να παίξω.Ο Κ.Νίκος δεν έφερε καμιά αντίρρηση και μου έδωσε ένα παιχνίδι για τον Commodore 64 που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ.Χωρίς να το πολυσκευτώ κάθισα και άρχισα αμέσως το παιχνίδι.Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πραγματικά που μπορούσα να ζητήσω κάποιο παιχνίδι για κάποιο υπολογιστή και να κάτσω να παίξω χωρίς να φάω κάποια κατσάδα.Εδώ είμαστε είπα τζάμπα παιχνίδι.Οι επόμενες μέρες με βρήκαν και πάλι εκεί αυτή την φορά να βοηθάω δειλά δειλά τον Κ.Νίκο σε ότι έχει σχέση με τους υπολογιστές.Χωρίς να το καταλάβω είχα γίνει και εγώ ένας θαμώνας κάνοντας διάφορα εκεί όπως στήσιμο μηχανημάτων,αντιγραφές, εξυπηρέτηση πελατών κλπ

Θυμάμαι αρκετές καταστάσεις από εκεί που μερικές μάλιστα είναι αδύνατον να τις ξεχάσεις.Δεν θα ξεχάσω το πρώτο σοκ που έπαθα το καλοκαίρι του 87,το θυμάμαι σαν να ήταν χθες τόσο ζωντανά.Εκείνο το καλοκαίρι όλος ο κόσμος ήταν καρφωμένος στις τηλεοράσεις του βλέποντας την δοξασμένη πορεία Ελλάδας στο Eurobasket.Εμείς φυσικά ήμασταν τόσο πωρωμένοι με το gaming και τους υπολογιστές γενικότερα που δεν χαμπαριάζαμε το τι έκανε η Ελλάδα μέχρι και τον ημιτελικό.Θυμάμαι λοιπόν μια μέρα να μπαίνω στην infovision με ένα καλό μου φίλο τον Φανούρη.Μπαίνοντας είδα ένα τεράστιο όχλο από παιδιά παστωμένα στο βάθος επάνω από ένα υπολογιστή.Ο Κ.Νίκος εκείνες τις μέρες είχε βάλει τον ψιλό πάγκο στην μέση του καταστήματος θέλοντας να ξεχωρίσει κάτι από το υπόλοιπο μαγαζί.Σαν να ήθελε κάτι να προστατέψει.Γύρω στα 15 άτομα που λέτε είχαν μαζευτεί στην γωνία πίσω από τον πάγκο και στριμωχνόντουσαν ασφυκτικά επάνω σε ένα υπολογιστή.Πλησίασα και τι να δω.Μπροστά μου ορθωνόταν το νέο καμάρι της Commodore η Amiga 500 και τα παιδιά έπαιζαν το Defender of the crown το οποίο παιχνίδι το είχα διαβάσει επίσημη παρουσίαση στο Pixel.Όλα έμοιαζαν πρωτόγνωρα σε αυτό το παιχνίδι!Τα γραφικά? ένα παραμύθι,τα χρώματα?δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράμα.Ο ήχος? μια μαγεία,το gameplay? μοναδικό!Και να που τώρα το όνειρο βρισκόταν μπροστά μου.Ο υπερ υπολογιστής με το παιχνίδι αυτό να βρίσκεται μπροστά μου.Έπεσαν οι μάσκες από εκείνη την μέρα και πλέον ήξερα τι ήθελα στην ζωή μου.Ποτέ άλλοτε δεν ξαναένιωσα έτσι για ένα υπολογιστή.Ένοιωσα ένα κεραυνοβόλο έρωτας η τέλος πάντων κάτι τέτοιο.Περιττό να σας πω πως όλο το βράδυ έβλεπα μάχες,καταπέλτες και κατακτήσεις.Τι σου είναι η παιδική ηλικία όμως ε?Προβλήματα και υποχρεώσεις ήταν άγνωστα για εμάς τότε.Από την επόμενη μέρα κιόλας δεν έχασα χρόνο.Ξεκίνησα να αγοράζω δισκέτες με παιχνίδια για την Amiga μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που θα αποκτούσα και εγώ αυτόν τον ονειρικό υπολογιστή.ήξερα πως κάποτε θα τον αποκτήσω αργά η γρήγορα.

Κάπου εκεί ήρθε και ο Αντρέας στο κατάστημα.Ο Ανδρέας ήταν καθαρόαιμος αταρoβιος τότε που προσπαθούσε και αυτός να υποστηρίξει το δικό του υπολογιστή όπως θα έκανε ο κάθε ένας αλλά πολύ γρήγορα λύγησε και αυτός αγοράζοντας την δική του 500άρα.Με τον Αντρέα γίναμε αμέσως φίλοι και τα λέγαμε καθημερινά.Με τον Ανδρέα μας ένωνε το ίδιο πάθος που δεν ήταν άλλο από τους υπολογιστές.Πέρα της αγάπης που είχαμε για αυτά τα μηχανήματα όμως,είχαμε και το ίδιο πάθος για το καλό Βρώμικο φαγητό.Όταν μας έπιαναν λοιπόν οι λόρδες, πεταγόμασταν απέναντι στην γωνία να φάμε από τον βρομιάρη έτσι τον λέγαμε.Ο βρομιάρης ήταν ένα κλασικό γυράδικό που με το ζόρι μπορούσες να αντέξεις την μυρωδιά,αλλά εμείς εκεί πιστοί στο βρώμικο τρομάρα μας.Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Κ.Νίκο να σουφρώνει αηδιαστικά το πρόσωπο του όταν μπαίναμε μέσα στο μαγαζί.Δεν άντεχε με τίποτα την μυρωδιά του γύρου,εμείς μπαίναμε μέσα αλλά αυτός μας έβγαζε έξω μιλάμε για πολύ γέλιο.Δεν πέρασε πολύς καιρός και ήρθε στην παρέα μας και ο Άλκης ο οποίος σαν μεγαλύτερος από εμάς αναλάμβανε να τρέχει τότε σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης στήνοντας διχίλιαρες Αμίγκες και genlock για κάποια μικροκάναλα τηλεόρασης.Το καλαμπούρι έδινε και έπαιρνε με αυτό το παιδί τόσο απίστευτο γέλιο έβγαζε.Είναι αδύνατον να ξεχάσεις την ιστορία με την περίφημη χαμένη χλέπα που έφτυσε ο βαφέας μέσα στον κουβά με το υδρόχρωμα όταν του έβαφε το σπίτι.Μετά το πέρας των εργασιών έψαχνε τρελαμένος στους τοίχους να βρει που ήταν κολλημένη.Μιλάμε για γέλιο μέχρι δακρύων.Βέβαια εκτός από τους θαμώνες και εργαζόμενους είχαμε και τους κλασικούς πελάτες όπως ο Αντώνης ο Λεώνης γύρω στα 45 τότε κορυφαίος και αυτός στις ιστορίες.Αξέχαστη θα μείνει η ιστορία με το τεράστιο καβούρι άνω του μέτρου που είχε δραπετεύσει μέσα από το καζάνι της κουζίνας ενός εστιατορίου στην Αυστραλία και το κυνηγούσαν με σίδερα και λοστούς κάτω από τα τραπέζια,εκεί να δείτε γέλιο.Ο κυρ Λεώνης ήταν τυρέμπορος εξού και το σλόγκαν,μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει του Λεώνη το τυράκι μένει τι να σας λέω.Επίσης θυμάμαι τον Παναγιώτη η αλλιώς τον Saboteur και τον φίλο του τον Κόνξα όπως τους φωνάζαμε.Μεγάλα πειραχτήρια εκεί μέσα.Παναγιώτης ήταν ο μοναδικός από την παρέα που δεν μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα του όταν έπαιζε κάποιο παιχνίδι.Μια μέρα λοιπόν ο Παναγιώτης παίζοντας στο σπίτι του με τον amstrad 6128 δεν άντεξε από τις πολυάριθμες ήττες στο green beret και τον τσαλαπάτησε.Δηλαδή με λίγα λόγια τον διέλυσε εντελώς.Το αστείο όμως της υπόθεσης δεν ήταν ο άδικος θάνατος του Amstrad,αλλά που το κρέμασε διαλυμένο στο μαγαζί του Νίκου όταν ήταν κλειστό.Το απόγευμα λοιπόν που πήγε ο Κ.Νίκος στο μαγαζί για να το ανοίξει,είδε έκπληκτος να κρέμεται μπροστά στην πόρτα του ένας τσαλαπατημένος Amstrad 6128!Άντε τώρα να καταλάβεις ποιος το έκανε και γιατί το έκανε αφού τότε ο Amstrad κόστιζε αρκετά χρήματα για να τον αγοράσεις,μιλάμε για επικές στιγμές γέλιου,μόνο αυτός μπορούσε να το κάνει κανείς άλλος.

Από την οικογένεια της infovision θυμάμαι επίσης και τον συχωρεμένο τον Βασίλη και τις ατελείωτες ώρες σκακιού,θυμάμαι τα αδέρφια Δημήτρη και Νίκο τον εξομειωτάκια τρελαμένος με το F18 interceptor τι καλό παιδί,και αυτός συχωρέθηκε δυστυχώς.Επίσης θυμάμαι τον Γιώργο τον andventurer και τα hit που μου έδινε στο Indiana Jones and the last crusade,αλλά και τον Στέλιο τον Βουδούρη αήττητος ακόμη στο ΤV Sports basketball.Επίσης θυμάμαι και τον Βαγγέλη τον Γεωργιάδη με το ψευδώνυμο even και το ατελείωτο gaming με την Amiga 500 στο σπίτι του,όπως επίσης και τον ντροπαλό Σπύρο Δικράνη administrator τώρα του ADSL.gr,ο οποίος είχε έρθει στο μαγαζί μια μέρα με τους γονείς του για να αγοράσει τον πολυπόθητο Amstrad 6128 και έφυγε τελικά ο καημένος με ένα EuroPC.Καμία σχέση ο ένας υπολογιστής με τον άλλο.Αχ τα λάθη των γονέων είναι να γελάς και να κλαις.Παράλληλα θυμάμαι και άλλους καθημερινούς θαμώνες..Θυμάμαι τον Κ.Αντώνη τον Γιατρό με το μεγάλο μούσι σοβαρός πάντα καθόταν σαν μαχαραγιάς σταυροπόδι στην κόκκινη αναπαυτική πολυθρόνα.Πόσοι πέρασαν από εκεί,είναι πολύ δύσκολο να τους θυμηθείς όλους.Χριστούγεννα και Πάσχα το κατάστημα γέμιζε τις εποχές 88, 93 ασφυκτικά από κόσμο αλλά και από ένα βουνό εμπόρευμα.Αναρίθμητα κουτιά από αμίγκες και μόνιτορ στριμώχνονταν στους τοίχους μέχρι το ταβάνι.Πραγματικά δεν χωρούσαμε να περάσουμε εκείνες τις μέρες.Εγώ και ο Αντρέας ανοίγαμε τα κουτιά βγάζαμε τις αμίγκες (δεν θα ξεχάσω ποτέ την ροζ ζελατίνα της συσκευασίας)και δοκιμάζαμε τους καινούριους υπολογιστές για τους τυχερούς αγοραστές.Και δώστου ανοίγαμε την μία amiga μετά την άλλη χωρίς σταματημό,σύνδεση mouse τροφοδοτικό καλώδια και πάμε.Όλα αυτά με σκοπό να δούμε το χεράκι με την έκδοση της version 1,3 και ότι το μηχάνημα δουλεύει καλά.Έως στο τέλος της εβδομάδας δεν είχε μείνει απολύτως τίποτα,το μόνο που νιώθαμε ήταν πότε θα έρθει και η δικιά μας η σειρά να αγοράσουμε επιτέλους και εμείς μια Commodore Amiga 500.Ακόμη μια μέρα έφτασε στο τέλος της,και πάλι έκανε το τζίρο του το μαγαζί.Μηδαμινό ενοίκιο απουσία Φ.Π.Α ελάχιστο ρεύμα,όλα στην τσέπη του Νίκου Μεταξά.Μιλάμε για πολύ χρήμα.Εκείνη την εποχή είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται και πολλά νέα περιφερειακά στο μαγαζί.κάθε μέρα έβλεπες και κάτι διαφορετικό.Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που αγόρασα τον πρώτο μου σκληρό δίσκο για την amiga.Ήταν ο Commodore A590 χωρητικότητας μόλις 20 mb τεχνολογίας MFM (Πριν βγουν τα SCSI) πολύ καλό προϊόν,πετούσες παιχνίδια και προγράμματα μέσα στον δίσκο και ξεχνούσες τις συνεχόμενες αλλαγές της δισκέτας.Επίσης εκείνη την εποχή είχαν έρθει στο μαγαζί και τα προϊόντα της ποιοτικότατης GVP.Οι πρώτοι σκληροί δίσκοι SCSI με τα controlers τους ήταν πλέον γεγονός.Οπτικά mouse με λέιζερ από τότε παρακαλώ όλα στην υπηρεσία του πωρωμένου Amiga user..Δεν θα πω πόσα χρήματα δαπάνησα επάνω σε αυτά θα μας πάρει η νύχτα.Το κατάστημα έπιασε γερά και ήταν καιρός για την πρώτη εμφάνιση του στην Infosystem Θεσσαλονίκης.

Η Infovision στην Infosystem  στιγμές θριάμβου 1987-1992

Η αγορά εκείνη την εποχή ήταν έτοιμη να δεχθεί τους 16 bit υπολογιστές.Η μετάβαση έγινε αργά και σταδιακά με τα νέα μοντέλα Atari FM και Amiga 1000..Στην συνέχεια οι τιμές έπεσαν αρκετά με την επόμενη γενιά των μοντέλων να φλερτάρουν τους ενδιαφερόμενους.Τα νέα Atari STFM και Commodore Amiga 500 πλέον ήταν γεγονός και κατέκτησαν το κοινό που ζητούσε κάτι πολύ ανώτερο..Τα οχτάμπιτα μηχανήματα δεν είχαν καμία ελπίδα επιβίωσης πλέον και σιγά σιγά άρχισαν να αποσύρονται με μοναδικό τον Commodore 64 να κρατιέται στην αγορά.Στο περίπτερο ο Νίκος Μεταξάς είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά τα νέα μοντέλα της Commodore και μιλάμε φυσικά για την Amiga 500 και την Amiga 2000 η οποία ήταν η ναυαρχίδα της εταιρίας και μαγνήτιζε όλα τα βλέμματα των περαστικών.Και να σου οι ουρές,να μην χωρά να πέσει καρφίτσα.Ο κόσμος τριγυρνούσε στα περίπτερα κοιτώντας με περιέργεια τις νέες προτάσεις της μόδας..Τι θα φορεθεί φέτος και πόσο θα κοστίσει.Η Amiga και ο Atari μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον αφού ήταν όπως και να το κάνουμε τα δυνατότερα μηχανήματα τότε τα οποία μπορούσες να αγοράσεις πλέον σε λογική τιμή.

(Αριστερά)Το Commodore CDTV στην infovision της infosystem.
(Δεξιά)Το περίπτερο της MEMOX στην 51 διεθνής έκθεση Θεσσαλονίκης.

Ο Νίκος Μεταξάς κάπου στην infosystem 90,91 ήταν ο πρώτος που είχε φέρει το περίφημο Commodore CDTV στην Ελλάδα το οποίο είχε CD rom και τα CD έμπαιναν πρωτίστως σε ένα είδος κασετίνας Cady μια θήκη δηλαδή στην οποία έμπαινε το Cd rom μέσα και στην συνέχεια το τοποθετούσες στην υποδοχή του Cd Rom για να διαβαστεί..θυμάμαι ακόμη το απίστευτο demo που το συνόδευε με ένα μαχητικό αεροσκάφος το οποίο διέσχιζε μια περιοχή σαν το Gran Canyon.Εσύ το χάζευες μέσα από το πιλοτήριο και τα γραφικά του ήταν 3d κάτι σαν τα γραφικά του πρώτου Sony Playstation.Ποιος θα το πίστευε εν έτη 1990 τα γραφικά και τα χρώματα να ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.Και να σου οι ουρές στο περίπτερο να μην χωρά να πέσει καρφίτσα.Τι ωραία χρόνια..γεμάτα βρε παιδί μου με νέες παρουσιάσεις μοντέλων και όλα τα έβλεπες από τους πρώτους εκεί.λίγο αργότερα ήρθε ακόμη μια έκπληξη..Η περιβόητη MEMOX αγοράστηκε από τον Νίκο Μεταξά τώρα ποια είχαμε την αποκλειστικότητα της Commodore στην Ελλάδα και οι πωλήσεις να μην σταματούν.Δεν μπορώ να Θυμηθώ πόσες φορές δώσαμε τις αμίγκες μας εγώ και ο Αντρέας σε απελπισμένους πελάτες που τις αγόραζαν για καινούριες χωρίς να τους νοιάζει,και εμείς να περιμένουμε την νέα φουρνιά της παραγγελίας για να τις ξαναπάρουμε πίσω.Να μην μιλήσω για τον τζίρο από τις αντιγραφές.Ε εκεί πλέον έχανες την μπάλα.Μιλάμε για ποσά που μερικές φορές έφταναν έως και τις 200.000 χιλ δραχμές,ίσως και παραπάνω.Το κατάστημα έμεινε δυνατό έως και το 1994 όταν πια τα PC άρχισαν να παίρνουν το κεφάλι.Τότε εκεί εργαζόντουσαν ο Άλκης ο Γιώργος ο Μαυρουδής και ο Αντρέας ο Μαραγκουδάκης με εμένα τον ταπεινό μπαλαντέρ να φτιάχνω χαλασμένα Joystics και να δοκιμάζω τους καινούργους υπολογιστές των υποψήφιων αγοραστών.Μια φωτογραφία στον τοίχο πλέον μας θύμιζε τα ωραία χρόνια που περάσαμε.Μια φωτογραφία από το περίπτερο της Infovision στην infosystem του 1989.Κάπου εκεί μέσα φαινόμουν και εγώ με το μαλλί καρφάκι να είμαι κολλημένος σε κάποιο μόνιτορ.Μου έχει μείνει απωθημένο που δεν την πήρα πριν χαθεί.Εκείνη την εποχή ήρθε και η μεγάλη και δυσάρεστη είδηση πως η Commodore έκλεισε οριστικά αλλά και πάλι το ηθικό ήταν υψηλό..Δουλειές υπήρχαν τα στοκ έφευγαν και οι επαγγελματικές Amiga 2000 και 3000 άντε σπανίως και καμία 4000 πωλούνταν στα τοπικά κανάλια.Παράλληλα κάπου εκεί ο κόσμος και κυρίως τα παιδιά άρχισαν να λιγοστεύουν,ίσως γιατί μεγαλώσαμε και ο καθένας τραβούσε τον δρόμο του,ίσως να έφταιγε και το κλείσιμο της Commodore δεν ξέρω.Η δουλειά πάντως άρχισε να πέφτει δραματικά.Έτσι το 1998 ο Κυρ Νίκος αποφάσισε να εγκαταλείψει το άθλημα μεταβιβάζοντας την επωνυμία της επιχείρισης στον Γιώργο τον Μαυρουδή ο οποίος είχε όρεξη και μεράκι να ασχοληθεί.Το μαγαζί πλέον μεταφέρθηκε στην οδό Μακεδονίας αρκετά ποιο πάνω.Ουσιαστικά μόνο η επωνυμία είχε μείνει αφού δεν θύμιζε σε τίποτα την παλιά infovision...Ο Γιώργος το πάλεψε και για λίγα χρόνια κρατήθηκε δυνατός φτιάχνοντας και πουλώντας PC σε φίλους και γνωστούς μέχρι να έρθει το 2005 που μην μπορώντας να αντεπεξέλθει στα έξοδα με τον χαμηλό του τζίρο σφραγίζει το μαγαζί,το όνομα και την ιστορία της infovision για πάντα.

Οι αναμνήσεις πολλές και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χωρέσουν σε αυτό το αφιέρωμα γιαυτό και θα σταματήσω εδώ.Για εμένα όταν θα ξαναβρεθώ στην μουντή οδό της Αλεξανδρείας,θα σταθώ ξανά στο μικρό μαγαζί με το νούμερο 79,και θα κολλήσω και πάλι νωχελικά το πρόσωπό μου στο τζάμι.Συγκινημένος θα προσπαθήσω για ακόμη μια φορά να διαπεράσω το τζάμι,και να ξαναγυρίσω πίσω τον χρόνο για να ακούσω και πάλι τις φωνές των παιδιών,τους ήχους των υπολογιστών,και να μας δω για ακόμη μια φορά εκεί μέσα να διασκεδάζουμε επάνω στα αγαπημένα μας κομπιούτερ.Αυτή είναι η προίκα μου πολύτημη όσο δεν φαντάζεστε.